antropologia tema 4

¿Que caracteriza principalmente á antropoloxía segundo o tema?. Uso exclusivo de fontes bibliográficas. Enquisas online masivas. Traballo de campo de longa duración e observación participante. Entrevistas vía redes sociais.

O período clásico da antropoloxía vai desde: a) Finais do século XIX ata 1920. b) A segunda década do século XX ata finais dos 60. c) 1970 ata o 2000. d) A Idade Media.

A observación participante implica: Evitar o contacto coa comunidade. Participar e observar a vida cotiá da comunidade. Usar só fontes escritas. Contratar a terceiros para observar.

O etnógrafo segundo Mauss debe: Guiarse pola intuición. Emitir xuízos morais. Ser rigoroso e fuxir da intuición. Evitar a participación directa.

Que son os informantes clave?. Persoas que elaboran cuestionarios. Consultores culturais con coñecementos destacados. Axentes do goberno local. Coordinadores de eventos culturais.

Cal destas técnicas pertence á etnografía?. Diagnóstico clínico. Observación participante. Enquisa telefónica masiva. Test psicométrico.

A historia de vida como técnica serve para: Recoller datos estatísticos precisos. Observar desde a distancia. Recoller relatos persoais con significado cultural. Formular hipóteses en laboratorio.

O enfoque EMIC procura: A visión do etnógrafo. A visión local dos participantes. Datos estatísticos globais. Unha perspectiva exclusivamente científica.

O enfoque ETIC céntrase en: A experiencia subxectiva do participante. A interpretación do investigador. A narración informal da vida. A vivencia espiritual.

A práctica fotográfica en etnografía, segundo Bourdieu: Non ten normas. É improvisada. Está regrada por convencións sociais. É inútil.

A monografía etnográfica busca: Crear ficcións literarias. Ordenar e analizar datos recollidos. Traducir documentos antigos. Deseñar apps educativas.

O método xenealóxico permite: Saber a historia política dunha comunidade. Acceder a datos de produción agrícola. Entender relacións de parentesco. Estimar impostos tribais.

Un dos obxectivos fundamentais do traballo de campo é: Imitar o comportamento local. Observar sen interactuar. Obxectivar, describir e abstraer. Transcribir os mitos locais.

Os datos recollidos durante o traballo de campo poden ser: Só cuantitativos. Só cualitativos. Só audiovisuais. Cualitativos e cuantitativos.

Segundo o tema, con estar presente no campo: É máis que suficiente. Xa garante resultados válidos. Non é suficiente. É innecesario.

A evocación na descrición etnográfica: É pouco importante. Requere imaxinación e presenza. É unha tarefa literaria sen valor científico. Implica só reproducir datos.

O diario de campo: Non se usa actualmente. Recolle impresións subxectivas do investigador. É un documento confidencial para a policía local. Substitúe a entrevista.

A expresión “vivir en e da sociedade indíxena” refírese a: Aproveitar recursos naturais. Ser un membro pasivo da cultura. Participar activamente e comprender. Imitar costumes sen análise.

As entrevistas estruturadas: Non permiten análise estatística. Son caóticas e desorganizadas. Teñen unha estrutura fixa e buscan datos concretos. Non se usan en antropoloxía.

O termo “alteridade” fai referencia a: A pertenza do etnógrafo ao grupo. A experiencia de diferenza cultural. A idea de verdade científica. Un concepto biolóxico.

Cando unha entrevista toma rumbos inesperados pero interesantes, falamos de: Conversación banal. Entrevista non válida. Entrevista semiestruturada. Entrevista ilóxica.

A práctica etnográfica implica: A aplicación de normas xurídica. A distancia total co campo. Estar implicado e recoller datos de maneira continuada. A interpretación literaria de costumes.

O termo “nativo” en antropoloxía refírese a: Cidadán europeo. Persoa con formación universitaria. Membro da comunidade estudada. Persoa que viaxa moito.

A observación directa participante: É incompatible coa escritura. É unha técnica básica etnográfica. Implica só tomar fotos. É unha actividade secundaria.

fotografía en antropoloxía serve para: Decorar monografías. Validar a presenza no lugar. Evitar escribir textos. Reforzar prexuízos.

A análise de datos comeza: Durante a viaxe ao campo. Logo do traballo de campo. Antes do contacto coa comunidade. Cando se remata a tese.

A experiencia do/a etnógrafo/a é: Irrelevante. Fundamental para interpretar a cultura. Un estorbo. Substituíble por IA.

Un informante clave pode ser: Un funcionario alleo á comunidade. Un membro da comunidade con coñecementos específicos. Un tradutor automático. Un visitante ocasional.

O termo “subxectividade” no diario de campo: Debe evitarse a toda costa. Forma parte da honestidade etnográfica. É irrelevante para a investigación. Substitúe o enfoque EMIC.

As técnicas etnográficas permiten: A estandarización absoluta de datos. A produción de teorías sen base empírica. A comprensión profunda dunha sociedade. Eliminar calquera influencia cultural.

O concepto de “extrañamento cultural” implica: A imposición de valores occidentais. A sorpresa do etnógrafo fronte á diferenza. A asimilación inmediata da cultura. A negación da alteridade.

A escolla de informantes: Faise ao azar. Non é importante. É estratéxica e relevante. Sempre inclúe só mulleres.

A técnica do método xenealóxico é clave para: Traducir textos. Identificar relacións familiares e sociais. Aplicar estatísticas económicas. Medir opinións políticas.

A “cultura local” nun enfoque EMIC: É ignorada polo investigador. Interpreta a realidade dende dentro. É vista como inferior. É rexeitada pola academia.

Marvin Harris popularizou os termos: Funcionalismo e estruturalismo. EMIC e ETIC. Inducción e deducción. Urbanismo e ruralidade.

A descrición etnográfica: Non require imaxinación. É só unha lista de datos. Debe ser evocadora e rigorosa. É unha narración informal.

As sociedades estudadas durante o período clásico eran: Modernas e industrializadas. Arcaicas ou primitivas. Urbanas e académicas. Globalizadas.

O traballo etnográfico implica: Evitar a interacción. Tempo curto e análises rápidas. Presenza prolongada e relacións persoais. Exclusiva observación en liña.

Os datos xenealóxicos axudan a: Crear gráficos económicos. Analizar movementos políticos. Comprender a estrutura social. Elaborar mapas turísticos.

A antropoloxía é unha disciplina: Finalizada. En construción. Estática. Limitada á historia.