Psicofarmacología 2015

Os receptores presinápticos de neurotransmisor: Son portas de saida dos neurotransmisores nas neuronas. Son estructuras non modificables das neuronas. Poden ser canais iónicos sensibles a un neurotransmisor. Todas son correctas. Todas son falsas.

O efecto dos neurotransmisores sobre a neurona postsináptica: Pode provocar a regulación do número de receptores de que dispón a neurona. Pode provocar a entrada do neurotransmisor na célula. Pode provocar a modficación da permeabilidade da membrana neuronal. A y C son ciertas. Todas son ciertas.

O efecto da dotación xenética sobre a estructura e función do sistema nervioso central: Pode determinar a aparición de determinadas doenzas. É causa da diferente susceptibilidade dos pacientes ós efectos de certos neurotóxicos. Fai imposible o tratamento con psicofármacos en retrasos mentais severos. +A e B son certas. Todas son ciertas.

O ensaio de psicofármacos en modelos animais: Non ten repercusións no desenvolvemento de fármacos comerciais. Non se axusta os esquemas de traballo en Psicobioloxía. Pode aplicarse a modelos de doenzas que afectan as funcións cerebrais superiores. Está desfasado en farmacoloxía experimental. Todas son falsas.

O efecto dos neurotransmisores sobre a neurona postsináptica: Pode provocar aumento do número de receptores de que dispón a neurona. Provoca cambios na actividade e/ou estructura neuronal. Pode provocar unha disminución da polarización da membrana neuronal. A e C son certas. Todas son certas.

O efecto dos neurotransmisores ou dos fármacos sobre o xenoma neuronal. Pode provocar a síntese de determinados péptidos ou proteínas. Pode estar mediado por factores de transcripción coma o Fos-Jun. Pode provocar cambios na resposta tardía da neurona. A e C son certas. Todas son certas.

O ensaio de psicofármacos en humanos. Non ten xustificación ética. Non se axusta os esquemas de traballo en Psicobioloxía. Está desfasado en farmacoloxía experimental. Pode aplicarse a modelos de doenzas que afectan as funcións cerebrais superiores. Todas son falsas.

O ensaio de psicofármacos en humanos. Non ten xustificación ética. Non se axusta os esquemas de traballo en Psicobioloxía. Está desfasado en farmacoloxía experimental. Pode aplicarse a modelos de doenzas que afectan as funcións cerebrais superiores. Todas falsas.

Os enzimas para destrucción das monoaminas: Son o sustrato da actuación dos fármacos antipsicóticos atípicos. Son inhibidos reversiblemente por algúns tipos de fármacos antidepresivos. Son inhibidos irreversiblemente polos ansiolíticos. A e B son correctas. Todas son falsas.

Os receptores de neurotransmisor: Son de un tipo exclusivo para cada neurotransmisor. Poden estar asociados a un sistema de segundo mensaxeiro intracelular. Son estructuras lipídicas da membrana celular. Todas son correctas. A y B son correctas.

Os enzimas para destrucción das monoaminas: Son inhibidos irreversiblemente por un grupo de fármacos antidepresivos. Son inhibidos reversiblemente por algúns tipos de fármacos antidepresivos. Son inhibidos irreversiblemente polos ansiolíticos. A y B son correctas. Todas son falsas.

Os receptores presinápticos de neurotransmisor: Poden ser frenadores da liberación de neurotransmisor. ¿Poden ser sustrato de accións farmacolóxicas con implicacións sobre a conducta? Que significa poden ser sustrato. Son reguladores da entrada de neurotransmisores nas neuronas. “A” e “B” son certas. Todas son falsas.

Os receptores postsinápticos de neurotransmisor: Poden ser canais iónicos que modifican o seu estado de apertura ca unión a un neurotransmisor. Son as portas de acceso dos enzimas intracitoplásmicos para síntese de neurotransmisores. Son estructuras dinámicas para a entrada de neurotransmisores. “A” e “B” son certas. Todas son falsas.

Os enzimas para síntese dos neurotransmisores: Son usualmente activados polos fármacos antipsicóticos. Son usualmente activados polos fármacos ansiolíticos. Son usualmente inhibidos polos fármacos psicoestimulantes. Son usualmente inhibidos polos fármacos antidepresivos. Todas son falsas.

Os enzimas para destrucción das monoaminas: Son inhibidos irreversiblemente por un grupo de fármacos anti- Alzheimer. Son inhibidos reversiblemente por algúns tipos de fármacos antidepresivos. Son inhibidos irreversiblemente polos ansiolíticos. A e B son correctas. Todas son falsas.

As proteínas G asociadas a un complexo molecular receptor. Son propias dos receptores asociados a canais iónicos. Son propias dos receptores asociados a un sistema de segundo mensaxeiro. Son os lugares de unión dos neurotransmisores nas neuronas. Son proteínas nucleares asociadas a factores de transcripción G. Todas son certas.

Os fármacos que actúan como agonistas inversos de neurotransmisores: Fan o contrario que os fármacos antagonistas. Provocan unha acción oposta a do agonista inverso parcial. Fan o mesmo que os fármacos antagonistas. Son revertidos polos fármacos antagonistas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas dun autorreceptor de neurotransmisor: Aumentan sempre a cantidade de neurotransmisor na sinapse. Aumentan sempre a actividade da sinapse. Poden diminuir a disponibilidade de neurotransmisor nunha sinapse. Todas son certas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas parciais dun neurotransmisor: Poden actuar sobre receptores presinápticos ou postsinápticos sempre que sexan do tipo adecuado. Actúan sobre os mesmos receptores que o neurotransmisor correspondente. Poden actuar como agonistas netos ou antagonistas netos en función da cantidade de neurotransmisor disponible. Todas son certas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas parciais dun receptor de neurotransmisor: Aumentan sempre a actividade da neurona presináptica. Aumentan sempre a actividade da neurona postsináptica. Aumentan sempre a actividade da sinapse si se trata dun autorreceptor presináptico. Todas son certas. Todas son falsas.

Os fármacos que actúan como agonistas inversos de neurotransmisores: Provocan unha acción oposta a do agonista. Fan o mesmo que os fármacos antagonistas. Poden ser revertidos por fármacos antagonistas. A y B son ciertas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas parciais dun neurotransmisor: Actúan sobre o mesmo receptor que o neurotransmisor correspondente. Poden actuar sobre receptores presinápticos ou postsinápticos. Poden actuar como agonistas netos ou antagonistas netos en función da cantidade de neurotransmisor disponible. Poden ser revertidos por fármacos antagonistas. Todas son ciertas.

Os fármacos que actúan como agonistas inversos de neurotransmisores: Fan o contrario que os fármacos antagonistas. Provocan unha acción oposta a do agonista inverso parcial. Fan o mesmo que os fármacos antagonistas. Son revertidos polos fármacos antagonistas. Todas falsas.

Os fármacos agonistas dun autorreceptor de neurotransmisor: Aumentan sempre a cantidade de neurotransmisor na sinapse. Aumentan sempre a actividade da sinapse. Poden diminuir a disponibilidade de neurotransmisor nunha sinapse. Todas son ciertas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas parciais dun neurotransmisor: Poden actuar sobre receptores presinápticos ou postsinápticos sempre que sexan do tipo adecuado. Actúan sobre os mesmos receptores que o neurotransmisor correspondente. Poden actuar como agonistas netos ou antagonistas netos en función da cantidade de neurotransmisor disponible. Todas son ciertas. Todas son falsas.

Os psicofármacos: Poden actuar directa ou indirectamente sobre mecanismos de membrana neuronal. Poden actuar directa ou indirectamente sobre mecanismos citoplásmicos neuronais. Poden actuar directa ou indirectamente sobre mecanismos nucleares neuronais. Todas son certas. Todas son falsas.

Os fármacos que actúan sobre o sistema nervioso periférico: Poden ter efectos sobre a conducta. Non poden actuar sobre receptores monoaminas. Non poden actuar sobre receptores de colinérxicos. A y C son correctas. Todas son falsas.

Os precursores farmacolóxicos de neurotransmisores. Non se usan en terapéutica porque non atravesan a barreira hematoencefálica. Acostuman a aumentar a biodisponibilidade de neurotransmisor. Só se empregan en situacións de exceso de neurotransmisión. A y B son correctas. Todas son certas.

Os autorreceptores somatodendríticos de serotonina: Detectan a presencia de serotonina e provocan baixada do fluxo de disparos na neurona. Detectan a presencia de serotonina no terminal sináptico e provocan bloqueo da súa liberación. Non son lugares de acción de farmacos presentes no mercado con interese terapéutico, senón so de certas drogas de abuso. Son receptores teóricos (experimentales). Todas son certas.

Os receptores de noradrenalina no sistema nervioso central: Son autorreceptores somatodendríticos. Son fundamentalmente de tipo alfa e beta con diferentes subtipos. Son receptores asociados a canle de cloro ( Cl ). Son heterorreceptores nas neuronas serotoninérxicas. B y D son certas.

Os fármacos IMAO. Actúan sobre os sistemas noradrenérxico e dopaminérxico. Actúan sobre o sistema colinérxico. Actúan sobre o sistema serotoninérxico. “a” e “c” son certas. Todas son falsas.

Os fármacos IMAO. Actúan sobre os sistemas noradrenérxico e dopaminérxico. Actúan sobre o sistema colinérxico e o sistema serotoninérxico. Poden ter indicacións en certas doenzas neurodexenerativas como neuroprotectores (IMAO-A). Todas son falsas. Todas son certas.

Os sistemas de neurotransmisión serotoninérxicos. Presentan interacción cos sistemas de neurotransmisión dopaminérxicos a distintos niveis do sistema nervioso central. Están implicados nos circuitos medulares que sustentan diversos aspectos da conducta sexual. Con frecuencia se hiperactivan no inicio do tratamento con inhibidores selectivos da recaptación de serotonina dando lugar a efectos secundarios de axitación e dificultades para durmir. A y C son ciertas. Todas son certas.

Os antidepresivos tricíclicos: Poden ser inhibidores da recaptación de diferentes monoaminas. Poden ter efecto antimuscarínico. Poden estar indicadas en patoloxías diferentes da depresión. “B” e “C” son certas. Todas son certas.

Os receptores de noradrenalina no sistema nervioso central: Son autorreceptores postsinápticos. Son fundamentalmente de tipo alfa e beta con diferentes subtipos. Son receptores asociados a canle de cloro ( Cl ). Son heterorreceptores nas neuronas noradrenérxicas. B e D son certas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Carecen do efecto antiadrenérxico alfa dos antidepresivos triciclicos mantendo a recaptación de noradrenalina. Bloquean o transportador presináptico de serotonina. Bloquean selectivamente os receptores postsinápticos de serotonina. A e C son certas. Todas son certas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Producen efectos secundarios na esfera do comportamento sexual. A diferencia dos tricíclicos non producen acatisia nin axitación motora. Producen efecto antidepresivo como resultado directo da súa acción sobre o receptor 5HT1A. A e C son certas. Todas son certas.

Os fármacos moduladores adrenérxicos IRND. Actúan como promotores da liberación de noradrenalina e dopamina. Son antidepresivos especialmente sedantes. Poden usarse como antiepilépticos en algúns casos. B e C son certas. Todas son falsas.

Os fármacos inhibidores da recaptación de serotonina e noradrenalina IRSN. Actúan bloqueando os transportadores presinápticos de todalas monoaminas, preferentemente 5HT e NE. Potencian os efectos secundarios antimuscarínicos e antihistamínicos dos tricíclicos. Actúan sobre os receptores alfa 1 de NE e 5HT2A. Non están no mercado pola sua alta toxicidade e capacidade epileptoxénica “in vitro”. Todas son certas.

Os antidepresivos tricíclicos. Acostumbran a ter efectos secundarios anticolinérxicos. Poden producir hipotensión ortostática como efecto secundario sobre os receptores adrenérxicos. Son inhibidores da recaptación de noradrenalina. Todas son correctas. Todas son falsas.

As fenilpiperazinas (ASIR) ou antagonistas serotonina-2/inhibidores da recaptación. Presentan accións opostas os tricíclicos para evitar os seus efectos secundarios. Son fármacos en experimentación aínda que a nefazodona se usa no extranxeiro. Poden dar lugar a priapismo polo seu efecto sobre os receptores histamínicos H1. A nefazodona mellora os efectos secundarios anti adrenérxicos alfa da trazodona porque inhibe simultaneamente a recaptación de NE e compensa o bloqueo. Todas son falsas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Constitúen unha importante e actual familia de fármacos antidepresivos. Actúan de forma aguda inhibindo a serotonina disponible nas sinapses e á larga regulando á alza os receptores postsinápticos de serotonina aumentados en certos estados de depresión. Disminúen a biodisponibilidade de serotonina no terminal sináptico. A e B son certas. Todas son certas.

O litio. Ten usos terapéuticos como antidepresivo e antimaníaco. É un estimulante iónico puro que actua sobre receptores hormonales encefalicos. Carece de efectos secundarios importantes. Todas son correctas. Todas son falsas.

O litio. Ten usos terapéuticos como antidepresivo e antimaníaco (estabilizador). E unha proteína inocua que actúa sobre receptores hormonales encefalicos. Carece de efectos secundarios importantes. Todas son correctas. Todas son falsas.

A Carbamazepina. E a forma sintética de litio chamada comercialmente tegretol. Ten efectos secundarios epileptoxénicos. E un anticonvulsivante que presenta efecto antimaníaco. Pode empregarse para alivio de certas formas de dolor. C e D son certas.

As terapias farmacolóxicas complementarias os antidepresivos clásicos. Non se inclúen os tratamentos hormonais porque non actúan sobre o SNC. Poden incluir o uso de psicoestimulantes, promotores da liberación de serotonina e/ou dopamina. Poden incluir combinacións de varios antidepresivos que se sumen ou potencien entre si. B e C son correctas. Todas son certas.

A capacidade funcional dos enzimas para destrucción das monoaminas: Afecta á disponibilidade de noradrenalina, serotonina e dopamina. Pode ser inhibida reversiblemente por algúns tipos de fármacos antidepresivos. É inhibida irreversiblemente polos antipsicóticos. A e B son correctas. Todas son certas.

Os fármacos inhibidores da recaptación de serotonina: Aumentan a cantidade de serotonina no terminal presináptico. Constitúen unha importante e actual familia de fármacos utilizados no tratamento do trastorno obsesivo-compulsivo. Disminúen a biodisponibilidade de serotonina nos receptores postsinápticos. Todas son falsas. +A e B son certas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina: Actúan de forma aguda incrementando a serotonina disponible nas sinapses e á larga regulando á baixa os receptores postsinápticos de serotonina. Actúan mellorando os síntomas alucinatorios propios dos síndromes psicóticos. Teñen importantes efectos secundarios anticolinérxicos. A e C son certas. Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos: Actúan fundamentalmente como inhibidores non selectivos da recaptación de monoaminas. Deben administrarse xunto con fármacos IMAO para compensar os efectos secundarios. Non poden administrarse con queixo curado ou outros alimentos ricos en tiramina. Todas son correctas. Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos. Acostumbran a ter efectos secundarios antihistamínicos e anticolinérxicos. Son inhibidores da recaptación de noradrenalina. Poden producir caídas da tensión arterial. B e C son correctas. Todas son correctas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Constitúen unha importante e actual familia de fármacos utilizada no tratamento do trastorno obsesivo-compulsivo. Actúan de forma aguda inhibindo a serotonina disponible nas sinapses e á larga regulando á alza os receptores postsinápticos de serotonina aumentados en certos estados de depresión. Disminúen a biodisponibilidade de serotonina no terminal sináptico. B e C son correctas. Todas son correctas.

Os antidepresivos ASIR. Con frecuencia dan lugar a reaccións extrapiramidales. Non dan lugar a somnolencia nin sedación porque son serotoninérxicos selectivos. Non existen no mercado español con uso antidepresivo. B e C son correctas. Todas son falsas.

Os antagonistas alfa 2 adrenérxicos. Son fármacos con efectos ansioxénicos. Son fármacos con efectos ansiolíticos aínda que non están comercializados. Son fármacos antidepresivos. A e C son certas. Todas son falsas.

s fármacos anticonvulsivantes: Teñen uso terapéutico só como antiepilépticos. Poden ter uso como tratamento complementario na hipomanía. Son sempre benzodiacepinas. A e C son certas. Todas son certas.

Os antidepresivos tricíclicos: Non deben administrarse xunto con fármacos IMAO para evitar efectos secundarios por exceso de monoaminas. Son inhibidores non selectivos da recaptación de monoaminas. Non poden administrarse con queixo curado ou outros alimentos ricos en tiramina. A e C son certas. Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos: Actúan sobre diferentes receptores de neurotransmisor. Actúan sobre un único sistema neurotransmisor. Aumentan a disponibilidade de noradrenalina na sinapse inhibindo as suas enzimas destructoras. Disminúen a disponibilidade de noradrenalina inhibindo a súa recaptación. +Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos: Actúan sobre diferentes receptores de neurotransmisor. Actúan sobre un único sistema neurotransmisor. Aumentan a disponibilidade de noradrenalina na sinapse inhibindo as suas enzimas destructoras. Disminúen a disponibilidade de noradrenalina inhibindo a súa recaptación. Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos: Adoitan ter efectos secundarios anticolinérxicos. Producen hipertensión como efecto secundario sobre receptores alfa-adrenérxicos. Son inhibidores selectivos da recaptación de noradrenalina. Todas son correctas. Todas son falsas.

Os fármacos antidepresivos: Presentan efectos antidepresivos tras a administración aguda. Presentan efectos antidepresivos demorados tras a administración continuada. Presentan efectos antidepresivos e efectos secundarios únicamente tras administración continuada. Non presentan efectos secundarios tras a administración continuada. A e B son certas.

Identifica alomenos un mecanismo de acción farmacolóxica con efecto antidepresivo. inhibidor dual da recaptación de noradrenalina e dopamina. agonista parcial 5HT-1A. antioxidante- antiradicales libres. inhibidor da recaptación de serotonina. inhibidor reversible da monoaminooxidasa.

Identifica alomenos un fármaco con efecto antidepresivo. Buspirona. Clorpromazina. Nefazodona. Venlafaxina. Clozapina.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Carecen do efecto antihistamínico dos antidepresivos triciclicos mantendo a recaptación de noradrenalina. Bloquean selectivamente os receptores postsinápticos de serotonina. Bloquean o transportador presináptico de serotonina. A e C son certas. Todas son certas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Constitúen unha importante e actual familia de fármacos antidepresivos. Actúan de forma aguda inhibindo a serotonina disponible nas sinapses e á larga regulando á alza os receptores postsinápticos de serotonina. Disminúen a disponibilidade de serotonina no terminal sináptico. A e B son certas. Todas son certas.

Os fármacos inhibidores selectivos da recaptación de serotonina ISRS. Producen efectos colaterais na esfera do comportamento alimentario. A diferencia dos tricíclicos non producen axitación motora. Producen efecto como resultado directo da inhibición do receptor 5HT1A. A e C son certas. Todas son falsas.

Os fármacos moduladores adrenérxicos IRND. Actúan como promotores da liberación de noradrenalina e dopamina. Poden usarse tamén como antiepilépticos. Son antidepresivos especialmente sedantes. B e C son certas. Todas son falsas.

Os fármacos inhibidores da recaptación de serotonina e noradrenalina IRSN. Actúan bloqueando os transportadores presinápticos das monoaminas, preferentemente 5HT e NE. Potencian os efectos secundarios antimuscarínicos e antihistamínicos dos tricíclicos. Únense selectivamente ós receptores alfa 1 de NE e 5HT2A. Non están no mercado pola sua alta toxicidade xenética (actúan sobre os xenes). Todas son certas.

As fenilpiperazinas (ASIR) ou antagonistas serotonina-2/inhibidores da recaptación. Presentan accións opostas os tricíclicos para evitar os seus efectos secundarios. Son fármacos propiamente antidepresivos pero a trazodona pódese usar pola súa capacidade como psicoestimulante. Poden dar lugar a priapismo polo seu efecto sobre os receptores histamínicos H1. A nefazodona, agora en fase de retirada pola súa potencial toxicidade, actúa sobre receptores tanto presinápticos como postsinápticos de serotonina. Todas son falsas.

Os antidepresivos tricíclicos. Pódense unir aos receptores colinérxicos (bloqueo muscarínico). Poden producir hipotensión ortostática como efecto secundario (bloqueo dos receptores adrenérxicos tipo alfa). Son inhibidores da recaptación de noradrenalina (bloqueo do transportador presináptico). Todas son correctas. Todas son falsas.

O litio. Ten usos terapéuticos como antidepresivo e antimaníaco e preventivos das recurrencias. É un ión, administrado como fármaco en forma de sal, que actua sobre sobre diversas localizacións encefalicas e periféricas. Non presenta efectos secundarios neurais importantes. A e B son certas. Todas son certas.

O sistema de neurotransmisión GABA: Utiliza glutamato como neurotransmisor. Dispón de un tipo exclusivo de receptor con múltiples sitios moduladores. Distribúese en distintos circuitos e localizacións encefálicas, en sinapses centrais inhibidoras. E o sistema diana de acción dos fármacos neurolépticos. Todas son certas.

As benzodiacepinas: Actúan sobre os sistemas de neurotransmisión gabaérxicos. Poden ter efectos secundarios amnésicos. Poden ter efectos colaterais miorrelaxantes e antiepilépticos. Todas son certas. B e C son correctas.

Os bloqueantes beta adrenérxicos: Son antidepresivos con mecanismo de acción fundamentalmente periférico. Teñen efectos cardiovasculares que poden ser importantes ademais do efecto ansiolítico. Son ansiolíticos de elección no trastorno de ansiedade xeneralizado porque carecen de efectos centrais. A e B son certas. Todas son falsas.

Os problemas de tolerancia e dependencia de psicofármacos. Son sinónimos. Son imponderables e dependentes fundamentalmente das características biolóxicas do paciente. A tolerancia é a enorme susceptibilidade ós fármacos que presentan xenéticamente algúns pacientes. Dependencia significa adicción e debe ser evitada sempre polo terapeuta. Todas son falsas.

Os barbitúricos. Son fármacos de elección no tratamento da ansiedade. Teñen efecto fundamentalmente ansiolítico en non sedante pero so en dosis altas. Actúan sobre os receptores GABA- A como moduladores alostéricos. Non teñen ningún uso terapéutico na actualidade. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas alfa-2 adrenérxicos. Poden aumentar os síntomas periféricos de ansiedade. Poden disminuir os síntomas periféricos de ansiedade. Antagonizan os efectos da clonidina. Teñen efectos ansiolíticos periféricos equivalentes os bloqueantes beta-adrenérxicos pero a diferencia de estos actúan sobre receptores somatodendríticos. B e D son correctas.

As benzodiazepinas: Poden actuar sobre os sistemas de neurotransmisión gabaérxicos. Poden ter efectos secundarios amnésicos. Poden ter efectos colaterais miorrelaxantes e antiepilépticos. Todas son certas. A e C son correctas.

As benzodiazepinas: Actúan no receptor Gaba A como agonistas no sitio de acción do neurotransmisorr. Actúan como moduladores alostéricos positivos no receptor GABA-A. Actúan como agonistas no sitio modulador da picrotoxina. Actúan como agonistas no sitio modulador alostérico positivo dos barbitúricos. Todas son correctas.

Os agonistas parciais do receptor de benzodiazepinas: Son fármacos actuais para o tratamento do insomnio. Non son necesariamente benzodiazepinas. Producen mais tolerancia e dependencia que as benzodiazepinas clásicas pero menos efectos de abstinencia Poden ter efectos colaterais miorrelaxantes e antiepilépticos. A e B son certas. Todas son falsas.

Os fármacos agonistas alfa 2 adrenérxicos. Actúan no mesmo sentido que os agonistas beta adrenérxicos. Actúan no mesmo sentido que os bloqueantes beta adrenérxicos. Son fortemente ansioxénicos e aumentan a presión arterial e o ritmo cardíaco. Todas son certas. A e C son correctas.

Os bloqueantes beta adrenérxicos: Poden actuar sobre sistemas neurais periféricos e sobre o sistema nervioso central. Teñen efectos cardiovasculares que poden ser importantes ademais do efecto ansiolítico. Producen rapidamente tolerancia e dependencia. A e B son certas. Todas son falsas.

Os agonistas parciais 5HT1A. Actúan sobre o sistema serotoninérxico como agonistas parciais. Actúan como antagonistas netos da serotonina en situación de exceso de neurotransmisión. Actúan como agonistas netos nos receptores presinápticos en situacións de ansiedade. A e B son certas. Todas son ciertas.

Flumazenilo é un antagonista benzodiazepínico que. Actúa nun sitio modulador alostérico do receptor GABA-A. Pode revertir os efectos sedantes de algúns ansiolíticos. E unha benzodiacepina. A e B son certas. Todas son correctas.

Os fármacos ansiolíticos. Poden actuar sobre sistemas adrenérxicos periféricos e sobre o sistema nervioso central. Constitúen unha actual familia de antidepresivos cada vez mais usada. Asociados cun bloqueante colinérxico para evitar as REP son tratamento de elección nas psicoses que non responde os neurolépticos clásicos. Producen rapidamente tolerancia e dependencia ó actuar sobre os sistemas adrenérxicos. A e C son certas.

Identifica alomenos un mecanismo de acción farmacolóxica con efecto ansiolítico. inhibidor selectivo da MAO-B. antagonista dopaminérxico. inhibidor da recaptación de noradrenalina. bloquente beta adrenérxico. modulador alostérico positivo do receptor GABA.

O sistema de neurotransmisión GABA: Utiliza glutamato como neurotransmisor. Distribúese en distintos circuitos cortos en distintas localizacións encefálicas, realizando sinapses centrais excitadoras. Dispón dun tipo de receptor asociado a canal iónico (A) con múltiples sitios moduladores. E o sistema diana de acción dos fármacos inhibidores non selectivos da recaptación de monoaminas. B e D son certas.

Os barbitúricos. Son fármacos de elección no tratamento das crisis de ansiedade. Teñen efecto fundamentalmente ansiolítico en non sedante en doses altas. Actúan como moduladores alostéricos sobre os receptores GABA- A. Non teñen ningún uso terapéutico na actualidade. Todas son falsas.

As benzodiazepinas: Actúan sobre os sistemas de neurotransmisión gabaérxicos. Poden provocar efectos de amnésia anterógrada e ansiolise. Poden ter efectos colaterais miorrelaxantes e antiepilépticos. Todas son certas. A e C son correctas.

As benzodiazepinas: Actúan no receptor GABA- A como agonistas no sitio de acción do neurotransmisorr. Actúan como moduladores alostéricos positivos no receptor GABA-A. Actúan como agonistas no sitio modulador da picrotoxina. Actúan como agonistas no sitio modulador alostérico dos barbitúricos. Todas son correctas.

Os agonistas parciais do receptor de benzodiazepinas: Son fármacos actuais para o tratamento do insomnio. Non son necesariamente benzodiazepinas. Producen mais tolerancia e dependencia que as benzodiazepinas clásicas pero menos efectos de abstinencia. A e B son certas. Todas son falsas.

Os bloqueantes beta adrenérxicos: Poden actuar sobre sistemas neurais periféricos e sobre o sistema nervioso central. Teñen efectos cardiovasculares que poden ser importantes ademais do efecto ansioxénico (palpitacións, aumento da tensión arterial,…). Producen rapidamente tolerancia e dependencia. A e B son certas. Todas son falsas.

No tratamento do Trastorno Obsesivo Compulsivo: Son fármacos de elección os ISRS. Son fármacos indicados os IRS. Empreganse habitualmente doses mais altas de fármaco que na depresión e úsase durante mais tempo. Podese potenciar o incremento serotoninérxico con agonistas parciais 5HT 1-A ou estimulantes da liberación de serotonina. Todas son correctas.

O tratamento de primeira elección nos ataques de pánico. Para a fase aguda inicial se utilizan benzodiazepinas de alta potencia. Para o tratamento a longo plazo se utilizan os inhibidores da recaptación de serotonina. En todo caso resulta esencial o tratamento combinado de farmacoterapia e psicoterapia. A e C son certas. Todas son correctas.

No tratamento dos ataques de pánico. Non están indicados os fármacos pero pódese intentar un tratamento crónico con ansiolíticos suaves. Son mais eficaces os ansiolíticos potentes como alprazolam ou clonazepam. Poden empregarse ISRS ou certos tricíclicos como alternativa. B e C son certas. Todas son falsas.

Nos ataques de pánico: Utilízanse con éxito alprazolam e clonazepam. Están contraindicadas as benzodiazepinas. Os neurolépticos sedantes son fármacos de primeira elección para iniciar a psicoterapia. Todas son falsas. Todas son correctas.

A Clomipramina: Ten demostrada eficacia antiepiléptica. É un fármaco con especial eficacia anti-TOC. É un antidepresivo tricíclico con poderosa capacidade de inhibición da recaptación de serotonina. B e C son certas. Todas son falsas.

Identifica alomenos un mecanismo de acción farmacolóxica con efecto anti-TOC (trastorno obsesivo compulsivo). agonista parcial 5HT-1A. inhibidor selectivo da recaptación de serotonina. antagonista da serotonina-2 / inhibidor da recaptación (ASIR). inhibidor non selectivo da recaptación de noradrenalina. inhibidor reversible da monoaminooxidasa.

No tratamento do Trastorno Obsesivo Compulsivo: Son fármacos de primeira elección os ISRS. Son fármacos indicados os IRS. Podese potenciar o incremento serotoninérxico con agonistas parciais 5HT 1-A ou estimulantes da liberación de serotonina. Empreganse habitualmente doses mais altas de fármaco que na depresión e úsase durante mais tempo. Todas son correctas.

No tratamento dos ataques de pánico. A primeira elección terapéutica é un tratamento crónico con ansiolíticos suaves para evitar a dependencia. Son eficaces os ansiolíticos de alta potencia como alprazolam ou clonazepam para lograr un alivio rápido da ansiedade. Poden empregarse ISRN ou certos tricíclicos como alternativa. B y C son correctas. Todas son correctas.

O sistema de neurotransmisión dopaminérxico mesolímbico: Presenta hipoactividade nas síndromes psicóticas con síntomas predominantemente positivos que responderán ben os fármacos neurolépticos. Aparece hiperactivo fundamentalmente en pacientes con parkinson non tratado. E un dos lugares de acción dos fármacos neurolépticos clásicos. A y C son correctas. Todas son correctas.

Os fármacos antipsicóticos. Non poden empregarse se non existe diagnóstico certo de esquizofrenia polo perigo que encerran os efectos secundarios. Nunca poden empregarse en nenos. Non poden ser administrados por ningún médico que non sexa psiquiatra. A e B son correctas. Todas son falsas.

Os trastornos que se acompañan de psicose. Son sempre cadros clínicos de etioloxía mental. Son básicamente irreversibles aínda que poden ser tratados de forma paliativa. Presentan moi diferentes etioloxías, pronóstico e tratamento, non sempre psiquiátrico. Requiren sempre tratamento hospitalario pola sua gravidade. Todas son correctas.

Os antipsicóticos clásicos. Poden usarse como tratamento alternativo na doenza de Parkinson. Poden usarse en certos casos como tratamento sintomático nas demencias. Son tratamento farmacolóxico de elección na fobia social. A e C son certas. Todas son correctas.

A Clozapina: Actúa sobre os receptores dopaminérxicos e serotoninérxicos. Presenta menos efectos secundarios hemáticos que os neurolépticos clásicos. Presenta eficacia potenciando a discinesia tardía dos antipsicoticos clásicos. A e B son certas. Todas son correctas.

A Clozapina: Presenta menos efectos extrapiramidales que os neurolépticos clásicos. Presenta eficacia potenciando a discinesia tardía dos antipsicoticos clásicos. Actúa sobre os receptores dopaminérxicos fundamentalmente in vitro. A diferencia dos neurolépticos clásicos, in vivo non actua sobre os receptores dopaminerxicos. A e B son correctas.

Os neurolépticos clásicos: Con frecuencia dan lugar a efectos secundarios motores extrapiramidais. Con frecuencia dan lugar a ginecomastia e galactorrea. Con frecuencia dan lugar a unha melloría mais pronunciada nos síntomas positivos das psicoses. A e C son certas. Todas son correctas.

A Clozapina: Presenta eficacia antipsicótica soio en pacientes que responden a neurolépticos clásicos. Unicamente presenta eficacia asociada con neurolépticos clásicos. Actúa sobre os receptores de dopamina como antagonista dopaminérxico. A diferencia dos neurolépticos clásicos, non presenta efectos secundarios importantes. Todas son falsas.

Os neurolépticos clásicos: Con frecuencia dan lugar a efectos secundarios endocrinos. Con frecuencia dan lugar a unha mellora mais pronunciada nos síntomas positivos que nos negativos das psicoses. Con frecuencia dan lugar a somnolencia e ganancia de peso como consecuencia do efecto antagonista sobre o receptor H1 (histamina). A e B son certas. Todas son certas.

Identifica alomenos un fármaco con efecto antipsicótico. Buspirona. Clorpromazina. Nefazodona. Venlafaxina. Clozapina.

Neuroléptico: É un dos efectos farmacolóxicos de algúns antipsicóticos. É un nome asociado a unha familia de antipsicóticos clásicos. É un efecto apreciable en humanos que, as veces, se ten buscado con interese terapéutico e, noutros casos, se considera un efecto indesexable. É un tipo de indiferencia conductual en animais experimentais, acompañada de lentitude motora ou inmovilidade provocada por certos fármacos. Todas son certas.

A Clozapina. Presenta menos efectos extrapiramidales que os neurolépticos clásicos. Presenta eficacia potenciando a discinesia tardía dos antipsicoticos clásicos. Actúa sobre os receptores dopaminérxicos fundamentalmente in vitro. A diferencia dos neurolépticos clásicos, non actua sobre os receptores dopaminerxicos. A e D son correctas.

Os antagonistas serotonin-dopaminérxicos (ASD): Actúan na vía dopaminérxica mesolímbica. Actúan como promotores da liberación de serotonina. Se fixan sobre receptores serotoninérxicos do cortex cerebral, dando lugar alí a un aumento indirecto na liberación de dopamina. A e C son certas. Todas son certas.

Os tratamentos con fármacos antipsicóticos: Producen efectos psicodélicos e psicotomiméticos. Presentan interaccións farmacocinéticas con algúns outros psicofármacos. Estan contraindicados si non existe un correcto diagnóstico de esquizofrenia. Presentan dificultades para a retirada (provocan comportamentos “adictivos”). Todas son certas.

Os antagonistas serotonin-dopaminérxicos (ASD): Actúan na vía dopaminérxica mesocortical. Actúan como promotores da liberación de serotonina. Se fixan sobre receptores 5HT2A do cortex cerebral, dando lugar alí a un aumento indirecto na liberación de dopamina. A e C son certas. Todas son certas.